Men denkt onterecht dat men niet betaalde of verminderde RSZ als een extra netto-inkomen mag beschouwen. Door geen of beperkte RSZ te betalen verhoogt immers het belastbaar inkomen en dan merkt men dat deze verhoging zal worden belast aan de marginale aanslagvoet, hetzij 40 of 45 %. Er is de laatste jaren wel een verbetering door het belastingkrediet op de sociale werkbonus. De aanpassingen zijn ook een gevolg van de taxshift. ​ Een overzicht: 1/4/2011: 5,70 % 1/1/2013: 8,95 % 1/4/2014: 14,40% 1/8/2015: 17,81% 1/1/2016: 28,03% 1/1/2019: 33,14%

Een voorbeeld: je zoon of dochter begint te werken in de laatste maanden van het jaar nadat de studies zijn beëindigd. De periode daarvoor heb je steeds een korting genoten via de bedrijfsvoorheffing door bijvoorbeeld 4 kinderen ten laste. Op 1 januari van het volgende jaar heb je maar 3 kinderen ten laste omdat hij of zij meer heeft verdiend dan het maximum om nog ten laste te zijn van de ouder(s). De gehele periode van het inkomstenjaar dat je korting hebt genoten voor dat 4e kind, zal je nu terugbetalen (of minder terugkrijgen) in je aanslag van het jaar daarop. Je hebt immers een vermindering gehad voor 4 kinderen in de bedrijfsvoorheffing maar er zijn “amper” 3 kinderen ten laste in je aanslag. Een fiscaal jaar is immers niet deelbaar (wel bij nieuwkomers).

Alle vergoedingen ten gevolge van een sluiting of individueel ontslag worden belast aan de gemiddelde aanslagvoet van het vorige (normale) jaar. Dus in principe betaalt men op deze vergoedingen niet méér belastingen dan indien men zou gewerkt hebben en staan dus volledig los van wat men voor het overige (normale inkomsten) in het ontslagjaar zou verdienen. Conclusie: indien men een ontslagvergoeding ontvangt of men wordt gewoon verder betaald na een ontslag (inschakelingsvergoeding) en men gaat direct aan de slag bij een nieuwe werkgever, hebben die inkomsten niets met elkaar gemeen en heeft men dus een dubbel loon, dat onafhankelijk van elkaar wordt belast. Doch is er door de staatshervorming een ernstig neveneffect: het bepalen van de gemiddelde aanslagvoet wordt vanaf inkomsten 2016 anders berekend. De belastingverminderingen die overgeheveld zijn naar de gewesten zullen dan niet meer meetellen in het bepalen van de gemiddelde aanslagvoet. Deze blijft immers federaal. Dit kan [meer lezen]

Men verwart hier duidelijk de bedrijfsvoorheffing met de eindbelasting. In de praktijk worden de werknemers die twee (halftijdse) jobs hebben veel te weinig bedrijfsvoorheffing afgehouden. Daar alle inkomens gezamenlijk worden belast (per belastingplichtige) resulteert dit uiteraard in een hogere afrekening en moet dus meestal fors worden bijbetaald wanneer het aanslagbiljet in de bus valt. ​Daar komt nog bij dat dikwijls de gezinslasten kenbaar worden gemaakt bij beide werkgevers, met als gevolg dat er nog amper bedrijfsvoorheffing wordt betaald bij bepaalde inkomsten.